Deze zomer, op de mooiste dag van juli, ben ik in het huwelijk getreden en dacht ik een nieuwe fase in mijn leven te beginnen. Mijn vader wist mij en de gasten tijdens zijn toespraak echter te vertellen dat ik eigenlijk nooit de “Waarom” fase ben ontgroeid. Inderdaad heb ik fijne herinneringen aan lange discussies met mijn vader over meestal quasi-wetenschappelijke maar later ook theologische, ethische en maatschappelijke onderwerpen.

Dezelfde discussies voer ik nu nog steeds regelmatig met mijn vrienden, al zijn de gesprekken steeds vaker geïnspireerd door onze dagelijkse ervaringen. De afgelopen tien jaar hebben we in het bedrijfsleven enkele dingen zien gebeuren die ethische vraagstukken opleverden voor mij en mijn mede-”kroegfilosofen”. Daarnaast word ik als IT specialist regelmatig geconfronteerd met hoe ongrijpbaar het menselijke denken eigenlijk is, maar is er in mijn werk geen behoefte noch ruimte om daar veel aandacht aan te besteden.

Maar wat mij vroeger in dezelfde mate boeide als nu, is de grote “Waarom” vraag: “Waarom ben ik hier?” Al lang geleden heb ik geaccepteerd dat ik daarop nooit een antwoord van een ander zal krijgen. Elke keer dat ik die vraag stel, zal ik zelf moeten bepalen wat op dat moment in mijn leven het juiste antwoord is. Onlosmakelijk verbonden aan “Waarom”, zijn “Waar heen?” en “Wat nu?” en ook daar zal ik zelf telkens de richting moeten bepalen.

In deze nieuwe fase is voor mij het juiste antwoord dat ik de studie Wijsbegeerte ga volgen. Omdat ik denk dat de studie iets zal toevoegen aan alle aspecten van mijn leven. Aan mijn carrière, aan mijn eigen denken, en vooral aan de toekomst waarin ik hopelijk zelf als vader geconfronteerd zal worden met een kind dat “Waarom?” vraagt.